یکی از نقاط اشتراک پیروان ادیان مختلف به ویژه ادیان ابراهیمی، انتظار برای ظهور منجی موعود است و شاید کمتر آموزه هایی را بتوان پیدا کرد که به اندازه موعودباوری کارکردهای مؤثر و متفاوتی داشته باشد. امید به آینده و آرزوی زندگی کردن در هنگامه ظهور، از ویژگی های مشترک پیروان ادیان مختلف است. این مسئله بخاطر اهمیت و قدرت تأثیری که دارد هم مورد هجوم واقع شده و هم دست مایه انحراف های زیادی در میان ادیان مختلف به ویژه اسلام و مسیحیت شده است.
همواره پایان تاریخ و آینده بشر، از دغدغه های اولیه انسان بوده است. بشر در هر گرایش و آیینی، سعی در پاسخگویی به مسائل آینده خود دارد. اکثر ادیان آینده را روشن، همواره با صلح و صفا و آرامش و امنیت میدانند.
یکی از باورهای دینی که وجه مشترک آموزه های وحیانی و حتی غیروحیانی به شمار میرود، مسألة منجی و موعود آخرامانی است. تعدادی از ادیان معتقدند که سرانجام مردی ظهور می‌کند تا با رسالتی الهی انسان‌ها را از تاریکی و ظلم و گمراهی و گناهکاری برهاند و برای زمین و زمینیان، خوشبختی و خیر به ارمغان بیاورد .ادیان ابراهیمی، آیین‌های زرتشتی، هندو و بودایی از وجود منجی با صراحت یا کنایه یاد کرده‌اند. موعود مسیحیان برخلاف منجی یهود، مصداقی مشخص مانند اسلام دارد. موعودی که لقب و نسبش کاملاً مشخص است. در اناجیل بر آمدن ناگهانی او اشاره شده است چنانچه عیسی (علیه السلام) میفرماید: شما نمیتوانید زمان آمدن مرا بدانید، چرا که این فقط در ید قدرت خداست. هیچ بشری از آن لحظه آگاهی ندارد، حتی فرشتگان، تنها خدا آگاه است»۱
ادامه مطلب
درباره این سایت